TUKKIE IN MIJN TRUCKIE
Dit keer neem ik jullie niet één, maar twéé dagen mee. Want er stond een meerdaagse rit op de planning. Dit betekent dat ik onderweg overnacht en in de vrachtwagen slaap. De planning is nog niet helemaal rond, dus waar ik ga overnachten is nog een verrassing. Verder communiceer ik met handen en voeten en voel ik mij voor altijd jong.
Regen, regen en nog eens regen
De transparante regendruppels worden van mijn voorruit weggeveegd door mijn zwarte rubberen ruitenwissers. De kachel staat op 24 graden Celsius, want ik ben flink natgeregend tijdens het aankoppelen van mijn oplegger. Voorlopig zit ik hoog en droog, omdat mijn eerste stop in Veghel is. Vanaf Apeldoorn is dit ruim een uur rijden. Deze rit telt 7 stops en heeft een mooie mix tussen grote warehouses en kleinere bedrijven. Omdat ik een paar klanten heb waar ik moet lossen met een laadklep, verwacht ik nog wel een plensbui op mijn kop te krijgen.
Korte lontjes
Mijn eerste klant is een distributiecentrum van een grote horecagroothandel. Hier kan ik al een behoorlijk deel van de lading lossen. Maar liefst 40 pallets gaan hier mijn oplegger uit. De pallets zijn gestapeld en nu ben ik half leeg. Mijn volgende klant zit ongeveer 150 meter verderop. Hier los ik maar één pallet.
Particuliere adressen zijn altijd een uitdaging. Omdat ze niet ingericht zijn voor groot vrachtverkeer kom je soms in een ongewenste situatie. Deze klant is een installateur met een bedrijf aan huis. Ik moet hier 3 zware pallets met bouwmaterialen lossen. Ruimte voor een 17 meter lange combinatie is hier niet en dus moet ik noodgedwongen op de weg parkeren. Tot groot ongenoegen van menig weggebruiker. In de tijd dat ik de drie pallets heb gelost, heb ik minstens zoveel getoeter gehoord. Eén iemand nam zelfs nog even de moeite om een paar ‘vriendelijke’ woorden uit het raam te schreeuwen. Lange vrachtwagens en korte lontjes zijn geen goede combinatie.
Ook al neem ik de bochten soms wat ruim
#derijdendedichter
Geef mij eens niet uw middelvinger
Maar uw duim
E-commerce revolutie
Brabant telt veel ‘blokkendozen’. Als je hier moet lossen kom je in een andere wereld terecht. Dit is de wereld van de moderne slavernij. En naar mijn mening een grote veroorzaker voor het personeelstekort in de logistieke sector. Al zullen werkgevers andersom redeneren natuurlijk. Tientallen jaren is er amper geïnvesteerd in het opleiden van Nederlandse mensen voor de logistieke sector. Het was makkelijker en goedkoper om een busje uit het Oostblok te laten komen. Het gevecht om de goedkoopste te zijn heeft ons naar een absoluut dieptepunt gebracht. Dit is nu terug te zien in het personeelstekort en het slechte imago waar de logistieke sector mee te maken heeft. Werk aan de winkel dus!
Eén van de dingen die ik dus ook merkwaardig vind aan grote warehouses en distributiecentra is de gigantische inzet van arbeidsmigranten. Op de parkeerplaats voor het personeel staan enkel auto’s van uitzendorganisaties en flexbureaus. Iemand die de Nederlandse taal machtig is, is hier amper te vinden. Ook de jongedame die werkzaam is op de goederenontvangst spreekt alleen gebrekkig Engels. Na wat getik op de computer, wijst ze op een plattegrondje aan waar ik mag lossen.
Nadat ik de auto op het dock geparkeerd heb, loop ik naar binnen. Via het loopdeurtje kom ik in een hal terecht voorzien van een paar dikke tralies. Ik word opgewacht door een meneer. Hij houdt zijn pasje tegen de paslezer aan en de tralies worden geopend. Een talenknobbel blijkt de beste man niet te hebben, dus we communiceren met handen en voeten. Het lossen gaat prima en nadat de boel is gecontroleerd word ik weer vrijgelaten. Ik kijk voor de zekerheid of ik niet per ongeluk de zwaar beveiligde gevangenis in Vught ben uitgelopen, maar ik blijk toch echt in Waalwijk te zijn. De poort uitrijdend zie ik de containerwoningen waar de werknemers verblijven. Doet mij toch denken aan de begintijd van de industriële revolutie. Misschien is de e-commerce revolutie wel een gepaste naam voor deze tijd.
Waalwijk laat ik achter me en zet koers naar Bladel. Hier laad ik een vracht voor Tilburg.
Voor altijd jong
In Tilburg kan ik de volle trailer afkoppelen en een lege meenemen. Het is inmiddels 17.30 en mijn werkdag zit er bijna op. Morgenochtend kan ik laden in Etten-Leur en daarom zoek ik een plek om te overnachten. Net iets buiten Tilburg zit chauffeurscafé ‘Het Vliegveld’ en dit wordt mijn eindbestemming van vandaag.
Als je een chauffeurscafé binnenloopt valt het pas echt op hoe vergrijst de sector is. Toen ik 18 jaar geleden begon was ik één van de jongste en dat ben ik nu nog steeds. Ik heb welgeteld twee chauffeurs gezien van rond de 20 jaar gezien. De oudere generatie is hier flink in de meerderheid.
Na een goed gevuld bord met bami en een biertje duik ik lekker achter de stoelen.
Van het zuiden naar het noorden en terug naar het oosten
De volgende ochtend om zeven uur vertrek ik richting Etten-Leur. Hier word ik geladen voor Zwolle en Drachten. In Drachten krijg ik een lading bestemd voor Apeldoorn. Zo is het rondje weer gemaakt. Na een nacht niet thuis te zijn geweest, krijgen Tess en Lucas een extra dikke knuffel van me.
